Dribbel is niet meer

De hemel huilt al dagen, langdurig, soms met tussenpozen, sinds ik Dribbel op 26 juli heb moeten laten inslapen. Vanuit Den Haag reden we naar Bollenbach, tranen biggelden langs de ruiten, langs de wangen, de wolken storten hun hemelwater gedurende vele lange uren over ons heen.
Dribbel, mij allerliefste maatje, mijn lifeline, mijn zonnetje, clowntje, trooster, Dribbel die mijn leven verrijkt heeft met vele avonturen, het glans gaf, mij elke dag weer liet opstaan en intens gelukkig maakte door wie hij was, is niet meer.

Dribbel mijn bevrijdingshondje
‘5 mei 2009 – 26 juli 2023’

Het onvoorstelbare is gebeurd. In korte tijd. Drie dagen van ondraaglijk lijden en vijf verschillende soorten pijnstillers. Niets hielp meer. En dan is er een dierenarts die je voorzichtig vertelt, wat je natuurlijk zelf al weet, dat de mogelijke volgende stappen Dribbel niet beter zullen maken, zijn leventje alleen maar rekken zonder kans op een hondwaardige toekomst. Een dierenarts die Dribbel acht jaar geleden ooit een keer behandeld heeft voor zoiets gewoons als het uitspuiten van volle anaalkliertjes, een dieren arts die bij binnenkomst Dribbel in een split second herkent, ‘ach Dribbeltje’ zegt, deze dierenarts moet je vertrouwen. Voor de allerliefste in je bestaan kan je zelf niets meer betekenen dan dicht bij hem zijn, zoals hij in zware tijden dicht bij mij was. Lijf aan lijf.

Geen ‘Daily Dribbel’ meer, ‘een chronique van Haagsche hondenlevens’ waarin Dribbel dagelijks verslag deed van wat hij meemaakte in Den Haag en omgeving, geen ‘Doggies at the beach’ meer, waarbij Dribbel en zijn hondenvriendjes strandtenten aan de Noordzeekust testen op hun hond-vriendelijkheid , geen ‘Doggies Aboard’ over zijn avonturen op het water, geen inspiratie meer voor boekjes als ‘Dribbel, mijn coach en beste medicijn’ of ‘Dribbelen. Mijn hond als (wandel-)coach.’ Maar wel intense dankbaarheid voor wat hij mij gegeven heeft.

Er ging geen dag voorbij waarop ik niet door vreemden werd aangesproken die vroegen of Dribbel DE Dribbel is. Hoezo? Nou DE Dribbel van de Daily! Hij bleek, zonder dat ik het wist ‘wereldberoemd’ te zijn in groot Den Haag. Mensen zagen in hem een stripfiguur waar ze vrolijk van werden, ze keken uit naar zijn verhaaltjes want dan hadden ze tenminste weer eens een dag gelachen, hij werd de koning van het bos genoemd, de directeur van de strandtent. Als je hem eenmaal zag, echt zag, vergat je hem niet meer. Hij heeft niet alleen mij intens gelukkig gemaakt, maar veel andere mensen hebben ook enorm van hem genoten.

Dribbel heeft mij weer de zonzijde van het leven laten zien. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt dankzij Dribbel, ik durfde grenzen te verleggen die ik anders nooit gepasseerd was. Dribbel werd een schippershondje en daarmee de mascotte van de haven, hij mocht altijd mee in restaurants omdat hij klein genoeg was om onzichtbaar onder tafel te liggen en werd dan ook nog vaak verwend door serveersters en obers, hij was de mascotte van een jazzfestival in Friesland waarbij we van kerkje naar kerkje fietsten en hij als enige hond de concerten op mijn schoot mocht bijwonen, hij werd een wilde boshond die sporen volgde, zwom in de beken, roetsjte van de heuvels toen we voor een deel van het jaar naar Bollenbach verhuisden.

In Bollenbach kon hij volop hond zijn, deel van de roedel van Conny, beste vriend van bordercollie Nina, maatje van Romy en Lucy, gastheer van vele honden die Connies Arthouse aandeden.
Hij heeft hier fantastische laatste jaren geleefd en beleefd, binnen-buiten, zo vrij als een vogeltje, zelden aan de riem, zichzelf ’s ochtends uitlatend in de grote tuin, prachtige wandelingen gemaakr door de Hunsruck, genoten van oude ruïnes, autoritjes, heerlijke geuren die een stadshond nooit zou ruiken en niet te vergeten van de liefde die hij van zoveel bezoekers en vrienden van Conny kreeg.

Dribbel is niet meer. Hij laat een enorme leegte achter, maar ook ontstellend veel prachtige herinneringen, opgeschreven of nog in mijn hoofd. Beelden, gefotografeerd of in mijn hoofd en wijze lessen, opgeschreven of in mijn hoofd opgeslagen. Zijn levenslust, – kracht, – zin, -moed, elke dag opnieuw, zelfs tot op zijn laatste dag, zal ik nooit vergeten en is de moeite van het naleven waard. Die laatste eer wil ik hem zeker bewijzen. Tot ook ik niet meer kan.