8 juli 700 overlijdt de eerste monnik van de Disibodenberg

(links) Een gravure van St. Disibod uit 1594 door Raphaël Sadeler de Oude

Hildegard von Bingen heeft ruim veertig jaar lang in het Benedictijnse dubbelklooster op de Disibodenberg in de Hunsruck gewoond en gewerkt.
Het was een Ierse monnik, Disibod, die samen met drie leerlingen, in de zevende eeuw de grote oversteek waagde naar het Frankische Rijk en de berg zijn naam gaf.

De droom van Disibod

Als missionarissen streken ze in eerste instantie neer in de Vogezen.
Maar een droom leidde Disibod naar de Hunsruck.
Daar waar hij zijn wandelstok in de aarde zou steken en deze zou gaan bloeien, een witte hinde water uit de aarde schraapte en twee rivieren samen kwamen moest hij een klooster stichten.
En dat bleek de berg te zijn die later zijn naam kreeg en precies op het punt ligt waar de rivier de Nahe samenkomt met de rivier de Glan.

Bedevaartsoord

Aan de voet van de berg bouwden ze een aantal kluizenaarshutten en starten vandaaruit hun missionaire activiteiten onder de ‘heidense’ bevolking. Vandaag (8 juli) is het precies 1323 jaar gelden dat de inmiddels heilig verklaarde Disibod in het jaar 700 overleed.

Hij werd in zijn hut begraven en al snel werd zijn kluis een bedevaartsoord. Op de plek van de kluizenaarshut werden in de loop der tijd verschillende malen nieuwe kerken gebouwd waarin het lichaam van Disibod vervolgens werd herbegraven. Dit gebeurde voor het eerst in 745 toen Bonifatius, bisschop van Mainz, het graf van Disibod bezocht en zijn beenderen begroef onder het altaar van de kloosterkerk. Door zijn beenderen op deze plek te begraven gaf hij aan dat Disibod een heilige was (naar de gewoonte van die tijd).

De opdracht aan Hildegard

Dat we zijn sterfdag weten is te danken aan Hildegard. Zij kreeg in 1173 de opdracht van abt Helenger van het klooster Disibodenberg om de vita van de heilige te schrijven.
30 jaar eerder, in 1143 (Hildegard was toen abdis van het vrouwenklooster) konden de beenderen van Disibod in de crypte van de nieuwe kloosterkerk begraven worden.
Dat dit zo lang geduurd heeft had te maken met het feit dat de eerste steen voor de Grote Sint-Nicolaaskerk in 1108 was gelegd (vier jaar voordat Hildegard intrad) maar dat pas 35 jaar later de kerk kon worden ingewijd door de bisschop van Mainz.

Waar de beenderen van de heilige Disibod nu zijn vertelt de geschiedenis niet.

Waar de beentjes van Hildegard liggen weten we gelukkig wel en dat lees je hier.
En wil je met eigen ogen genieten van het schitterende landschap rondom de Disibodenberg wandel dan etappe 5 van de Hildegard von Bingen pelgrimsroute. Meer over deze pelgrimsroute die we vanuit Bollenbach organiseren lees je hier.