Het geloei gaat je door merg en been

Keep dreaming…

Was ik een activist dan zou ik alle koeien in het dorp Bollenbach bevrijden.
Was ik activist en rijk dan zou ik ze allemaal opkopen en ze een koe-waardig bestaan bieden.
Was ik activist, gek en stinkend rijk dan zou ik alle vleesproducenten uitkopen, ervoor zorgen dat niemand meer vlees at, goede, milieusparende alternatieven op de markt brengen, betaalbaar voor iedereen.

Keep dreaming. Ik ben geen activist. Ik ben niet (stinkend) rijk en slechts een beetje gek.
Zoals de meeste mensen denk ik.
Gelukkig,
heb ik wel een hart,
en hersens.
En ben ik beeldend kunstenaar met een passie voor dieren.

HALVERING VAN DE VEESTAPEL

Als ik het goed begrepen heb moeten de meeste veeboeren in Nederland hun veestapel halveren om aan de stikstofnorm van het kabinet te voldoen.
Stel je voor dat we het hier over mensen hadden. Hoe noemen we dat ook al weer? Genocide. De wereld zou te klein zijn.
En het is niet de eerste keer dat we grootschalige ruimingen van dieren meemaken: bij kippen, bij varkens. Die beelden staan nog haarscherp op mijn netvlies gebrand.
En dan straks misschien de zinloze slachting van een gigantische hoeveelheid koeien.
Natuurlijk moet er iets gebeuren in het boerenbedrijf. Dat weten de boeren ook, in Nederland en
– om het klein te houden – in het Duitse dorpje Bollenbach. Maar kan het dan echt niet anders?

HET VERDRIET VAN DE KOE…

De vraag stellen, is hem beantwoorden, maar daar wil ik het nu niet over hebben.
Wel over het verdriet van de koe.
Koeien hebben net als wij ook gevoelens. Ze hebben een eigen karakter, een eigen gezicht. Hun blik is nieuwsgierig, terughoudend, oplettend, angstig, verdrietig, boos. De ogen van de koe zijn net als bij de mens de spiegel van de ziel.

Koe en mens maken deel uit van dezelfde schepping.
Welk recht heeft de mens dan eigenlijk om meer te nemen van een koe dan hij nodig heeft?
Onze samenleving is ten diepste doortrokken van het mechanisme van productie en consumptie, dat de koe degradeert tot niets meer dan een productiemiddel. Het doel:
winstmaximalisatie.
Het gevolg? Weet je nog: de boterberg, de melkberg en dan die kilo’s overbodig vlees.

…IS OOK MIJN VERDRIET

En wanneer je dan, zoals ik, naast een koeienstal woont en geregeld te maken krijgt met de scheiding van koeien en kalveren voor de slacht, heb je geen andere keus. Stoppen met vlees eten. Dagen, soms weken lang, loeien de koeien in de stal om het vertrek van een of meerdere van hen. Het zijn de moeders, maar ook de andere koeien die hun verdriet op hartverscheurende wijze uiten. Het geloei gaat je door merg en been
en gaat dag en nacht door.

Als stadsmens had ik zoiets nog nooit eerder mee gemaakt.
Het is dan toch de ver van mijn bed show, waar de hele vleesbranche van profiteert.
Als consument koop je een stukje vlees bij de supermarkt, keurig verpakt met wat verplichte informatie op het etiket, of bij de slager in een brandschone, witte ruimte waar je de stukken vlees niet meer, druipend van het bloed, aan ringen achterin de zaak niet hangen.
Het leed van de koe dat daaraan vooraf is gegaan wordt voor ons weggehouden.

Meer over Connies Cows vind je hier.

Van welvaart naar welzijn

Wat kan ik nog meer doen behalve stoppen met het eten van vlees en het zorgen voor alle dieren, planten, bomen, struiken die aan mij zijn toevertrouwd?

Mijn hart klopt warm voor de natuur,
Mijn hersens en mijn hart sporen mij aan actief vleesvervangers op het menu te zetten

Maar als kunstenaar kan ik ook nog iets anders:
laten zien dat koeien, dat alle viervoeters, eigen unieke karakters zijn en niet zoveel van ons verschillen als we soms wel denken (of willen denken).
En
mijn weerzin tegen geëngageerde kunst laten varen,
omdat ik denk dat deze overgangstijd,
waarin niets meer is wat het lijkt, kan zijn of wil zijn,
van iedereen de bereidheid vraagt om ook zelf naar vermogen en aanleg positie te kiezen, mee te denken en te doen wat goed is voor onze natuur en samenleving.
Een bijdrage leveren aan een paradigmaverschuiving: van welvaart naar welzijn voor iedereen, voor alles wat groeit en bloeit op deze aarde, mens, dier, boom, plant.
Ambitieus? Ik denk dat we nog maar heel weinig tijd hebben.

Dit is het eerste deel van een serie
HET VERDRIET VAN DE NATUUR
over mijn engagement met de natuur,
en wat ik daar als beelden kunstenaar en hobby-tuinier aan doe, kan doen en zou willen doen