Onze allerliefste poes Lottie is overleden

VAN UW VERSLAGGEVER DRIBBEL/ 25 APRIL 2022 

Uw verslagever is verdrietig

Het ongelooflijke is gebeurd. Mijn zwarte poezenvriendje Lottie is overleden. We waren ongeveer even oud, bijna 13 jaar. Ik ben echt heel verdrietig. Lot was de enige poes met wie ik het in mijn leven tot nu toe goed kon vinden. En volgens mijn baasje heeft ze nog nooit zo’n lieve poes meegemaakt. Hij deed geen kip kwaad (al had ik dat laatste – excuseer- niet echt erg gevonden…), paste zich aan elke situatie aan, was razend slim en kon uitstekend met ons honden overweg. Hij wist hoe ons te omzeilen en ons niet op te jutten om op hem te gaan jagen. Ik ga hem zo enorm missen. En ik weet zeker dat dit niet alleen voor mij geldt.

Volgens Conny, die hem tot het laatste toe begeleid heeft (25 april 15.50 uur heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen) , was Lotje zo ziek dat hij geen dierwaardig bestaan meer kon leiden. Hij had vocht achter zijn longen en in de gespecialiseerde dierenkliniek in Hofheim (bij Frankfurt am Main) konden ze zijn hartje niet eens meer zien zoveel vocht. Eerst hadden ze dan het vocht weg moeten halen en als hij dat overleefd zou hebben dan had hij waarschijnlijk weer geopereerd moeten worden vanwege een tumor.

Geen nagels in haar benen

Mijn baasje is ook intens verdrietig. Zij was eigenlijk nooit zo’n poezenvriend. Ze had vooral een hekel aan het feit dat ze steeds op schoot willen en dan hun nagels in haar been zetten. Ook Lottie wilde graag bij mijn baasje op schoot als zijn vrouwtje (de moeder van Conny) er niet was maar heeft nooit zijn nagels in haar benen gezet. Zo lief was hij dus. En misschien was ze ook niet zo dol op poezen omdat ik, tot mijn schande zeg ik nu, altijd door ze geobsedeerd was en ooit zo sterk dat als we wandelden en ik zag een poes mijn baasje zowat meesleurde om zo’n beest te pakken.

Samen met mijn baasje heb ik het afgelopen half jaar in totaal 10 weken samen met mijn poezenvriend Lottie in Bollenbach geleefd. De anderen moesten om allerlei redenen steeds voor langere tijd naar Nederland en gezien de leeftijd van Lottie had mijn baasje aangeboden hier in Bollenbach op hem te passen zodat hij niet meer hoefde te reizen, want daar kreeg hij steeds meer moeite mee.

Lottie heeft Conny geadopteerd

De eerste lange periode van zes weken werd Lottie ziek. Hij kreeg een toeval. Mijn baasje heeft toen meteen de dierenarts gebeld en we konden ook direct komen. Het vervelende was dat ik net geopereerd was en rust nodig had om te herstellen. Dus toen Lottie ziek werd heeft de dierenarts hem een aantal dagen in observatie gehouden tot ik weer wat sterker was. Toen hebben we Lottie opgehaald en heeft mij. baasje zo goed voor hem gezorgd dat hij weer at, drink, aansterkte en beter werd. In die periode is ze zich echt aan hem gaan hechten.

Heb ik al eens verteld over hoe Lottie bij Conny terecht gekomen is? Hij is gewoon naar binnen gelopen en nooit meer weg gegaan. Hij heeft Conny geadopteerd zou je kunnen zeggen. Omdat hij volgens Conny een lot uit de loterij was noemde ze hem Lotje. Na een eerste boek aan de dierenarts bleek zij echter een hij en toen werd het officieel Lothar. Maar iedereen bleef hem gewoon Lotje of Lottie noemen.

Een aantal jaren later werd hij voor hun tuin aangereden en de bestuurder reed gewoon door. Zijn hele lijfje was kapot. Conny is toen met de poes naar de dierenarts gegaan en daar is hij weer in elkaar gezet (om het simpel te zeggen). En ondanks zijn altijd manke achterpootje wist hij zijn poezenleven te leven zoals hij dat wilde.

Lottie lust geen vis

En vanaf dat moment was hij de muizenvanger van Connies Arthome. Later werd hij minder snel en aan een oogje bijna blind, dus toen moest hij tot zijn groot verdriet poezenvoer uit de winkel eten. En wat Conny ook voor hem kocht, even vond hij het lekker en daarna niet meer. Een lastige eter dus, maar dat snap ik wel. Ik vind ook lang niet alles lekker. Het gekke is wel dat hij niet van vis hield. Je zou te zeggen dat elke poes van vis houdt. Misschien kwam het door het feit dat er in de Hunsruck weinig vis is. Maar hij ging ook 7 maanden per jaar mee naar Scheveningen en daar heb je vis in overvloed.

Lottie heeft wat afgereisd : van Bollenbach naar Scheveningen weer terug. En hij is ook twee keer mee geweest met vakantie, althans voor zover ik weet. Want ik ken hem natuurlijk nog niet zo lang. We gingen toen met drie honden, Lottie, en drie mensen in de auto van mijn baasje op reis. Een keer naar wat de mensen Oost Duitsland noemen en een keer naar Hessen. Allebei de keren wist Lottie in no time te ontsnappen, maar was elke keer weer in de tuin als wij weer terug kwamen van onze uitstapjes. Ik zei het al: echt een slimme kat en dat kan ik zeer waarderen.

Een echte hondenkat

Lottie heeft veel honden meegemaakt in Bollenbach. Ik noem er hier een paar:
Nina
Pablo
Tosca
Lucy
Romy
Ziva
Lunneke
Sprietje
Saar
Noa
Terry
Cindy
Ylja
Sunny Boy en natuurlijk mijn persoontje.

Saluut Lothar

Voor zover ik weet was alleen Sunny Boy niet in staat te geloven dat Lottie niet in hem geïnteresseerd was. Zijn obsessie met Lottie ging zo ver dat hij niet weg te slaan was van Lottie’s kamer in de hoop dat iemand Lotje zou laten ontsnappen, zodat hij lekker op hem zou kunnen jagen.

Ondanks zijn zware ongeluk heeft hij van dit rijtje honden Nina, Tosca, Pablo, Saar, Lunneke, Sprietje, Terry en Cindy overleefd. De meeste van deze honden waren geen katten gewend en het is allemaal goed gegaan. Chapeau voor Lottie.

En nu is het dan zijn beurt. Saluut Lothar. Het ga je goed in de poezenhemel.