Uw verslaggever is jaloers op de kippen

Ik zal het maar eerlijk toegeven: ik ben jaloers op de kippen, inclusief de haan, van Bollenbach.
Een nare eigenschap, ik weet het. Niets voor mij, dat weet ik ook, maar toch voel ik iets dat mensen jaloezie noemen.

Hoezo vraag je je dan natuurlijk af? Waarom nu juist jaloers op kippen? Die beesten zitten ’s nachts in een hok en overdag achter de tralies van wat Conny ‘zo mooi’ de buitenren noemt.
Ze komen nergens, mogen nooit mee, horen niet bij het gezin, zoals dat voor ons honden wel geldt. Af en toe krijgen ze een verrassing, doet de haan een wip en leggen ze een ei.
That’s it. Het is dan toch nergens voor nodig om jaloers te zijn.

Best slim

Laat ik het zo stellen: ik baal van het enthousiasme dat mijn baasje opeens aan de dag legt voor die stomme kippen. Opeens? Ja opeens, want ze hield eerst helemaal niet van die  fladderaars, ze was er zelfs een beetje bang voor. Maar ze heeft ontdekt dat kippen ‘ook best slim zijn’. Pffff.

Uitslapen kan je wel vergeten

Conny was weer eens een weekje weg en dat betekent dat wij op het huis, de tuin en het vee passen. Mijn baasje werkt op die dagen een strak programma af en ik zorg ervoor dat er dan niets mis gaat. Zo moeten ‘s ochtends vroeg als eerste de kippen gevoerd worden, want die zijn al wakker als de zon nog maar net op is. Van uitslapen komt niets terecht als Conny weg is, dat begrijp je wel.

Een boek over mij

Om nu iets meer van mijn jaloezie te snappen moet ik hier even in het dagprogramma inbreken. Toen ik net bij mijn nieuwe baasje was heb ik haar onder meer enorm geholpen zichzelf beter te leren kennen. Over die acties van mij heeft ze een boek geschreven (‘Mijn hond als coach en beste medicijn’) en je mag beste weten dat ik daar nog steeds heel trots op ben.

En nu hoor ik haar dingen roepen, die ze in mijn boek aan mij heeft toegeschreven. Ze vond me uniek en was razend enthousiast over wat ze van mij leerde. Heel belangrijk was bijvoorbeeld dat ik haar ogen opende voor het belang van grenzen stellen. Want als je die niet stelt wordt elke nieuwe situatie de ‘gewone situatie’ en misschien wil je dat wel helemaal niet. Maar hoe draai je terug wat je eenmaal hebt toegestaan?

Grenzen stellen en verleggen

Nou blijken die stomme kippen ook grenzen te kunnen verleggen.
Als mijn baasje aan komt lopen hoor je ze in het hok al van hun stok springen. Als dan de plastic deksels (helaas, plastic, maar we hergebruiken ze wel) van hun voeremmers afknallen barsten ze los in een opgewonden getok en gekakel.

In het begin gaf mijn baasje ze alleen voer en water in bakjes. Toen bedacht ze dat het misschien wel leuk zou zijn om daarnaast een handje gedroogde wormen in de ren te strooien. ‘Kunnen die schatten lekker scharrelen en hun ophok-energie een beetje kwijt’, zei ze letterlijk. Braak.

Je raadt het al: ze vinden die wormen zo lekker dat als mijn baasje het vergeet  ze gewoon blijven rond kakelen tot ze wel terug moet om die wormen te halen. Over grenzen verleggen gesproken. Eigen schuld baasje.  Pas na hun maaltje wormen willen ze hun gezonde voeding aandacht geven, waar ze eigenlijk hun snavel nu al een beetje voor ophalen.

Liefde gaat door de maag

En ‘s avonds  hetzelfde liedje. Denk maar niet dat ze hun slaaphok in willen als ze niet eerst nog wat lekkers krijgen. Wormen, pasta , groente, het doet er niet toe wat als ze maar wat krijgen.
En als ze soms al in hun slaaphok zitten weten ze niet hoe gauw ze zich met z’n allen door die nauwe opening moeten wringen voor dat lekkers. Want daar hebben ze nu recht op vinden ze.

De enige manier om ze dan weer in hun slaaphok te krijgen is het lekkers er maar in gooien. En kijk vooral goed uit dat je niet knoeit want dat hebben ze ook meteen door en dan zijn ze in een wip weer buiten.

Ook hier zijn ze dus met vlag en wimpel geslaagd in het verleggen van een grens en hebben ze mijn baasje weer eens fijntjes met haar neus op haar eigen zwakheden gedrukt. Ik moet toegeven dat ze dus niet echt dom zijn, hoewel hun acties volgens mij vooral  maag-gestuurd zijn.

Waarom jaloers

En waarom ben ik nou jaloers? Omdat ik bang ben dat mijn baasje ook een boek over kippen gaat schrijven en wat ze van die gevederde griezels geleerd heeft en kan leren. En dat zou mijn boek niet meer uniek maken. Die gedachte alleen al vind ik onverdraaglijk.

Wil jij Dribbel een plezier doen?
Zijn baasje heeft nog een boekje over hem gemaakt : ‘Dribbelen. Mijn hond als coach’. Daar zijn nog wat boekjes van over. Stuur even een mailtje als je het wilt aanschaffen . De kosten zijn 5 euro exclusief verzendkosten.
Dribbel zal niet weten wat hem overkomt!